Nóż myśliwski , nóż rambo , nóż motylek , nóż kuchenny , nóż składany , nóż sprężynowy , nóż dla płetwonurka , nóż z blokadą , nóż do rzucania , nóż bali song , scyzoryk z blokadą , scyzoryk sprężynowy , scyzoryk motylek , scyzoryk wielofunkcyjny , scyzoryk multitool , scyzoryk popularny , scyzoryk bali song ,

Nóż

I. narzędzie do krajania, cięcia itp., składające się przeważnie z metalowego ostrza osadzonego na trzonku drewnianym, plastikowym lub metalowym; używany też jako broń
Główne elementy noża z głownią stałą to:
Głownia
Głownia (brzeszczot, klinga) – jedna z dwu podstawowych części każdej broni białej typu siecznego (drugą częścią jest rękojeść). Głownia jest zasadniczą (główną – stąd etymologia), roboczą częścią broni tego typu, a służy głównie do cięcia oraz ewentualnie do kłucia. Stanowi przeważającą większość długości i masy całego narzędzia. Jest to wydłużona płaska część, prosta lub lekko zakrzywiona, najczęściej metalowa, której jedna lub obie krawędzie są ostre. Również koniec głowni jest ostry. Przy określaniu obszarów całego narzędzia mówi się, że głownia biegnie od rękojeści w dół. Głownia jest tylko częścią większego elementu, którego początek wnika w rękojeść, lub może stanowić jednocześnie także zasadniczą część rękojeści. Często między głownią a rękojeścią znajduje się jelec.
Ostrze głowni może biec tylko po jednej krawędzi i wtedy jest to głownia jednosieczna, natomiast gdy obie krawędzie posiadają ostrza, to jest to głownia dwusieczna. W niektórych typach broni siecznej krawędź jest ostra na całej długości, w pozostałych pierwsza część (od strony rękojeści) może być tępa aż do ok. 1/3 długości i służy wtedy, do zatrzymywania (parowania) ciosów przeciwnika.
Budowa klingi [edytuj]
Według niemieckich traktatów szermierczych z XIV i XV w. głownia dzieli się na dwie podstawowe części:
silną (niem. Stark) – bliższą rękojeści
słabą (niem. Schwach) – dalszą od rękojeści, obejmującą też sztych
Funkcjonuje też współczesny podział na trzy odcinki. Licząc od rękojeści są to:
zastawa
moc
sztych
Ostrza również mają swoje nazwy. Jeśli miecz trzymany jest w zaciśniętej dłoni, otoczony kciukiem (w przeciwieństwie do uchwytu z kciukiem na płazie miecza albo innych), ostrze znajdujące się po stronie kłykci nazywane jest ostrzem długim (niem. lange Schneide) albo prawdziwym (wł. filo dritto), a drugie ostrzem krótkim (niem. kurze Schneide) albo fałszywym (wł. filo falso)
Czasami początkowa część zastawy jest węższa poprzez pozbawienie ostrza, służy wówczas jako dodatkowy chwyt i nosi nazwę ricasso.
Obie powierzchnie głowni mogą być uformowane na wiele różnych sposobów na części lub całości długości. I tak wyróżnia się:
płaz – powierzchnia płaska, raczej bliżej rękojeści
grań – rozwartokątna krawędź z płaskimi zboczami schodzącymi w stronę ostrza
ość – krawędź trochę bardziej ostra od grani i z zapadniętymi zboczami
zbrocze – płytki szeroki rowek
strudzina – rowek o przekroju niemal półkolistym
żeberka – kilka równoległych strudzin, na których styku powstają krawędzie o przekroju trójkątnym

ostrze

Broń biała, myśliwska, typowe narzędzia do cięcia składające się z trzonka i klingi]

Typy ostrzy

typy ostrzy (zob. rysunek):
- - trailing point (2)
  - clip point (3)
  - drop point (4)
  - spear point (5)
  - tanto (8)
  - warncliff (10)

najpopularniejsze kształty ostrza noża to:

clippoint - ostrze z charakterystycznym wycięciem w górnej części głowni stosowane w różnego rodzaju nożach np. składanych, myśliwskich, wojskowych, bardzo rzadko w nożach z głownią stałą
Combo - ostrze ząbkowane w połowie dobre do cięcia i do szarpania kształt ostrza podobny do plain
Serrated - ostrze ząbkowane na całej swojej długości. Stosunkowo rzadko spotykane, przydatne jedynie podczas cięcia twardych materiałów.
Droppoint - Ostrze doskonałe na nóż roboczy, niewielka krzywizna ułatwia cięcia, a w miarę ostry czubek sprzyja bardziej precyzyjnym pracom.
Recurve - ostrze z falistą krawędzią tnącą, jest bardzo dobre do cięcia
Spearpoint - kształt włóczni z fałszywym lub obustronnym ostrzem
tanto - typ głowni noża, popularnej w nożach taktycznych i bojowych - odpornej na naprężenia poprzeczne.
Plain - nieząbkowane ostrze najpopularniejsze w tanich folderach dobre do cięcia miękkich materiałów

rękojeść

jelec

Jelec (broń)

Jelec - zwany także gardą, element broni białej służący do zabezpieczania ręki użytkownika przed ześlizgiwaniem się palców z rękojeści na ostrze i do blokowania ciosów przeciwnika. Czasem terminem "jelec" lub "jelce" określano także całą rękojeść. Jelec miał różną formę w zależności od broni, na jakiej występował, i od rodzaju szermierki, do jakiej broń była wykorzystywana.

Rodzaje jelca

mieczowy, składający się z krzyża prostego lub wygiętego ku dołowi, oraz czasem wąsów
rapierowy, występujący w wielu typach, najczęściej z obłękami lub dzwonem
szablowy
- otwarty (bezkabłąkowy), w którym dłoń trzymająca broń jest chroniona tylko przed cięciami ześlizgującymi się po głowni
- zamknięty (kabląkowy), w którym dłoń jest chroniona również przed cięciami wymierzonymi w uchwyt
szpadowy, w którym dłoń chroniona jest przed pchnięciami za pomocą tarczek

Niekiedy jako jelec klasyfikowana jest również japońska tsuba

zbrocze

Zbrocze - różnej szerokości wgłębienie wzdłuż głowni broni siecznej (na przykład miecza fałszywie uważa się, że podczas walki spływała nim krew. Jest to jednak element konstukcyjny - technologiczny - zwiększało ono sztywność przy zmniejszeniu ciężaru głowni. Na głowni mogło występować zbrocze podwójne a nawet potrójne. Wąskie zbrocze jest też nazywane struziną.

Typy noży w zależności od przeznaczenia:

nóż bojowy

Nóż bojowy

- nóż służący jako broń biała Przeważnie charakteryzujący się długim ostrzem i dobrą penetracją. Zazwyczaj posiada ostrze typu Clip Point. Wykorzystywany przede wszystkim przez jednostki wojskowe.

nóż szturmowy

Współczesny nóż KM2000 Bundeswehry

Radziecki nóż wz.1940

Polski nóż szturmowy wz.1955

Nóż szturmowy

(ros). Боевой кинжал, ang Combat knife) to broń biała rodzaj noża zbliżonego do sztyletu lub bagnetu w zależności od wykonania. Cechą charakterystyczną tego typu broni jest przeznaczenie do walki wręcz, choć można tymi nożami też rzucać.

Początki noży szturmowych to okres krótko przed II wojną światową, gdzie przyjęto je na wyposażenie zwiadu i rozpoznania. O ile bagnety były typowym rodzajem broni białej nadającej się głównie do kłucia i typowych prac obozowych, to noże szturmowe stały się ich bardziej wyspecjalizowaną odmianą. Wykonane ze specjalnych stopów stali posiadały długą głownię i były dobrze wyważone, zachowano niekiedy możliwość osadzenia ich na lufie broni.

Najbardziej znane

noże szturmowe

to kukri oddziałów Gurkhów, mające jednak dużo wspólnego z maczetą - także technika walki zbliżona była do rąbania. Innym typem jest brytyjski

nóż szturmowy Fairbairn-Sykes

wynaleziony tuż przed II wojna światową, przyjęty później na uzbrojenie oddziałów SAS i komandosów. Nóż ten posiadał wąską głownię o przekroju romboidalnym u nasady, przez co nazywany jest czasem sztyletem. Przeznaczony głównie do kłucia i cięcia, nie był osadzany na broni i nadawał się także do rzucania. Gorzej wykonane egzemplarze tego noża z racji masowej produkcji przyjęto także na wyposażenie wojsk amerykańskich, znalazły się one także na wyposażeniu jednostek powietrzno-desantowych.

W wyniku różnych doświadczeń w armii USA przyjęto na wyposażenie

noże KA-BAR

zbliżone do

noży myśliwskich

niż sztyletów, początkowo w Marines. Okazały one swoją przydatność w różnych warunkach dzięki swojej masywności, choć oddziały rozpoznania Marines przyjęły nóż Gerber Mark II (lata 1966-2000, zbliżony do sztyletu.

Noże szturmowe

w okresie II wojny światowej weszły na wyposażenie także wojsk niemieckich i radzieckich i sprzymierzonych, także polskich. W latach 1943-1945 w oddziałach rozpoznania 1 i 2 Armii LWP pojawił się

nóż szturmowy wz. 1943

o ostrzu jednosiecznym i długości 15 cm, wzorowany na radzieckim nożu ZIK, wykonany z miękkiej stali, łatwej do ostrzenia, ale i giętkiej. Przeznaczony do walki wręcz - cięcia i kłucia, z racji stali nie nadawał się do wielokrotnego rzucania. Zdobył on uznanie i niewiele zmienione jego warianty były na wyposażeniu Ludowego Wojska Polskiego przez wiele lat: wz. 1955, 1956, a także później podobne w konstrukcji (nadal zbliżone do sztyletu) wz. 92 czy wz. 98, także w jednostkach specjalnych jak GROM.

Oprócz oddziałów wojskowych, znalazł on też szerokie zastosowanie w policyjnych jednostkach antyterrorystycznych - często spotykanym jest nożem jest austriacki GLOCK FM80.

nóż survivalowy ,

nóż myśliwski ,

Nóż myśliwski ,

– nóż, służący niegdyś do dobijania a w dzisiejszych czasach przeważnie do oprawiania upolowanej zwierzyny jak i jej patroszenia oraz do wykonywania drobnych prac obozowych (np. przygotowanie posiłku). Głownia tego typu noża powinna być niezbyt duża (ok. 10-12cm), żeby wygodnie nim się wykonywało powyższe czynności. Wyważenie takiego noża powinno być neutralne albo z przewagą na rękojeść (lekka głownia).

nóż kuchenny ,

Nóż kuchenny ,

– nóż przeznaczony do przygotowywania jedzenia.

Noże kuchenne ,

przeznaczone są do określonych zadań. Mogą one być wyprodukowane z kilku różnych materiałów. Oto parę charakterystycznych cech niektórych noży.

Spis treści

1 Nóż szefa kuchni
2 Nóż do chleba
3 Nóż przeznaczony do filetowania
4 Tasak ( nóż )
5Budowa noża

Nóż szefa kuchni

Również znany jako nóż francuski. Jest on uniwersalnym nożem, który jest zakrzywiony, by pozwolić kucharzowi na dokładniejsze cięcia.

Noże szefa kuchni ,

są najczęściej dostępne między 15 cm i 30 cm (6 i 12 calami), chociaż 20 cm (8 calowy) jest najbardziej popularną wielkością.

Nóż do chleba

Noże do chleba

są typem ząbkowanym, którego rozmiary zwykle wynoszą 15 cm i 25 cm (6 i 10 cali).

Nóż przeznaczony do filetowania

Przeznaczony jest do tego, by usunąć ości od mięsa. Nóż ten ma cienkie, elastyczne ostrze, zwykle około 12 cm do 15 cm (5 lub 6 cali), to pozwala mu ruszyć bez przeszkód wzdłuż kręgosłupa i pod skórą ryby.

Tasak ( nóż )

Tasak do mięsa

jest to duży prostokątny nóż używany do ucinania mięsa. Ostrze ma wymiar w przybliżeniu 15 cm (6 cali), jest bardzo ciężki, z grubym kręgosłupem, umożliwiającym nożowi posiekanie przez kość. Wiele tasaków ma dziurę w końcu, aby ułatwić użytkownikom powieszenie go. Tasaki są istotnym narzędziem do jakiejś restauracji, która przygotowuje własne mięso.